FP i FGŚP za pracowników

Pracodawca opłaca (z własnych środków) za pracowników składkę na Fundusz Pracy (FP). Wynosi ona 2,45% podstawy wymiaru. Nalicza się ją od kwoty stanowiącej podstawę wymiaru składek emerytalno-rentowych (bez stosowania jej rocznego limitu), wynoszącej w przeliczeniu na okres miesiąca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę. Pracodawca ma też obowiązek opłacania za pracownika składki na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FGŚP) w wysokości 0,10% podstawy wymiaru. Również tę składkę ustala się od wypłat stanowiących podstawę naliczenia składek emerytalno-rentowych (bez stosowania jej rocznego limitu).

W przypadku gdy oskładkowane wynagrodzenie pracownika pochodzi z różnych źródeł (np. z tytułu zatrudnienia u kilku pracodawców), składkę na FP opłaca się, gdy łączna kwota stanowiąca podstawę wymiaru obowiązkowych składek emerytalno-rentowych (tu: z kilku umów) wynosi co najmniej minimalne wynagrodzenie.

Jeśli dana osoba jest przykładowo zatrudniona od kilku lat w dwóch różnych firmach: w jednej na 1/2 etatu z pensją w kwocie 1.050 zł i w drugiej też na 1/2 etatu z wynagrodzeniem 1.100 zł, to jej łączny przychód podlegający składkom emerytalno-rentowym wynosi 2.150 zł (1.050 zł + 1.100 zł). Przekracza więc on kwotę minimalnego wynagrodzenia (2.150 zł > 2.100 zł). Z tego względu zarówno pierwszy, jak i drugi pracodawca powinni opłacać za nią składkę na FP (pierwszy od kwoty 1.050 zł, a drugi - od kwoty 1.100 zł). Taka osoba powinna jednak złożyć każdemu płatnikowi oświadczenie (najlepiej na piśmie), podając w nim czy ze wszystkich tych źródeł osiąga oskładkowany przychód w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia, czy nie (patrz ramka).

Z obowiązku opłacania składek zarówno na FP, jak i FGŚP pracodawca może być czasowo zwolniony w przypadku, gdy zatrudni na podstawie umowy o pracę starszą osobę bezrobotną (art. 104b ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz art. 9b ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy). Aby pracodawca mógł skorzystać z tej preferencji, zatrudniony pracownik powinien:

• mieć ukończony 50. rok życia (50. urodziny muszą przypadać najpóźniej w dniu nawiązania stosunku pracy),
   
• bezpośrednio przed podjęciem zatrudnienia przez ciągły okres co najmniej 30 dni pozostawać w ewidencji bezrobotnych PUP.

Pracodawca może też być czasowo zwolniony z obowiązku opłacania składek na FP i FGŚP w przypadku, gdy zatrudni na podstawie umowy o pracę osobę bezrobotną, która:

• nie ukończyła 30. roku życia,
   
• podjęła pracę u danego pracodawcy na podstawie skierowania z PUP (art. 104c ustawy o promocji zatrudnienia i art. 9c ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych).

W obu przypadkach zwolnienie z opłacania składek na te Fundusze przysługuje pracodawcy przez okres 12 miesięcy. Okres ten liczy się począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym została zawarta umowa o pracę.

Minimalne wynagrodzenie za pracę w 2018 r. dla pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy wynosi 2.100 zł.

Także za pracowników powracających z urlopu z tytułu urodzenia dziecka, tj. urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego, pracodawca nie opłaca składek na FP i FGŚP. Zwolnienie to przysługuje mu w okresie 36 miesięcy począwszy od pierwszego miesiąca po powrocie pracownika z takiego urlopu (art. 104a ustawy o promocji zatrudnienia i art. 9a ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych).

Za osoby, które ukończyły wiek co najmniej: 55 lat - w przypadku kobiet i 60 lat - w przypadku mężczyzn, pracodawca nie opłaca składek na FP i FGŚP (bezterminowo).