Składki na FP i FGŚP za pracowników

Pracodawca opłaca (z własnych środków) za pracowników składkę na Fundusz Pracy. Wynosi ona 1% podstawy wymiaru. Nalicza się ją od kwoty stanowiącej podstawę wymiaru składek emerytalno-rentowych (bez stosowania jej rocznego limitu), wynoszącej w przeliczeniu na okres miesiąca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę. Pracodawcy opłacają też składki na Fundusz Solidarnościowy (1,45% podstawy wymiaru). Do obowiązkowych składek na FS stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące obowiązkowych składek na FP.

Za pracowników opłaca się również składkę na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (0,10% podstawy wymiaru). Również tę składkę ustala się od wypłat stanowiących podstawę naliczenia składek emerytalno-rentowych (bez stosowania jej rocznego limitu).

W przypadku gdy oskładkowane wynagrodzenie pracownika pochodzi z różnych źródeł (np. z kilku umów o pracę), składki na FP i FS opłaca się, gdy łączna kwota stanowiąca podstawę wymiaru obowiązkowych składek emerytalno-rentowych (tu: z kilku umów) wynosi co najmniej minimalne wynagrodzenie.

Jeśli dana osoba jest przykładowo zatrudniona od kilku lat w dwóch różnych firmach: w jednej - na 1/4 etatu z pensją w kwocie 1.100 zł, a w drugiej - na 3/4 etatu z wynagrodzeniem 3.500 zł, to jej łączny przychód podlegający składkom emerytalno-rentowym wynosi 4.600 zł (1.100 zł + 3.500 zł). Przekracza więc wysokość minimalnej płacy (4.600 zł > 4.300 zł). W takim przypadku obaj pracodawcy powinni za nią opłacać składki na FP i FS, tj. jeden - od kwoty 1.100 zł, a drugi - od kwoty 3.500 zł.

Taka osoba powinna jednak złożyć każdemu płatnikowi oświadczenie (najlepiej na piśmie), podając w nim, czy ze wszystkich tych źródeł osiąga oskładkowany przychód w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia, czy nie (patrz : Przykład oświadczenia...).

Minimalne wynagrodzenie za pracę w 2024 r.: od stycznia do czerwca wynosiło 4.242 zł, a od lipca do grudnia wynosi 4.300 zł.

Z obowiązku opłacania składek zarówno na FP i FS, jak i FGŚP pracodawca może być czasowo zwolniony w przypadku, gdy zatrudni na podstawie umowy o pracę starszą osobę bezrobotną. Aby pracodawca mógł skorzystać z tej preferencji, zatrudniony pracownik powinien:

• mieć ukończony 50. rok życia (50. urodziny muszą przypadać najpóźniej w dniu nawiązania stosunku pracy),
• bezpośrednio przed podjęciem zatrudnienia przez ciągły okres co najmniej 30 dni pozostawać w ewidencji bezrobotnych PUP.

Pracodawca może też być czasowo zwolniony z obowiązku opłacania składek na FP, FS i FGŚP w przypadku, gdy zatrudni na podstawie umowy o pracę osobę bezrobotną, która:

• nie ukończyła 30. roku życia,
• podjęła pracę u danego pracodawcy na podstawie skierowania z PUP.

W obu przypadkach zwolnienie z opłacania składek na te fundusze przysługuje pracodawcy przez okres 12 miesięcy. Okres ten liczy się począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym została zawarta umowa o pracę.

Również za pracowników powracających z urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego pracodawca nie opłaca składek na FP, FS i FGŚP. Zwolnienie to przysługuje mu w okresie 36 miesięcy począwszy od pierwszego miesiąca po powrocie pracownika z takiego urlopu.

Natomiast za osoby, które ukończyły wiek co najmniej: 55 lat - w przypadku kobiet i 60 lat - w przypadku mężczyzn, pracodawca nie opłaca składek na FP, FS i FGŚP (bezterminowo).