Wynagrodzenie chorobowe po świadczeniu rehabilitacyjnym

W umowie o pracę pracownik ma określone wynagrodzenie minimalne. W 2017 r. po wykorzystaniu 182 dni zasiłkowych przez cztery miesiące korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego (nie zostało ono przedłużone z uwagi na odzyskanie zdolności do pracy). Bezpośrednio po świadczeniu pracownik przebywał na urlopie wypoczynkowym, pod koniec którego ponownie zachorował. Przerwa w niezdolności do pracy trwała 38 dni, a na zwolnieniu lekarskim nie ma kodu literowego "A". W jaki sposób obliczyć podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego?

Pracodawca powinien przede wszystkim ustalić, czy pracownikowi przysługuje prawo do wynagrodzenia (a następnie zasiłku) chorobowego w nowym okresie zasiłkowym. Jeśli bowiem niezdolność do pracy po przerwie nieprzekraczającej 60 dni została spowodowana tą samą chorobą, to pracownik może nie być uprawniony do wypłaty świadczeń z tego tytułu. Okoliczność tę pracodawca wyjaśnia zasięgając opinii lekarza leczącego lub zwracając się z wnioskiem do ZUS o ustalenie okresu zasiłkowego. W tym celu może wykorzystać druk ZAS-64 - "Wniosek płatnika składek o ustalenie okresu zasiłkowego".

Jeżeli zostanie ustalone, że pracownik jest uprawniony do świadczeń chorobowych w nowym okresie zasiłkowym, to do podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego zostanie przyjęte wynagrodzenie za ten sam okres, który uwzględniono przy obliczaniu świadczenia rehabilitacyjnego. Będzie to kwota po ewentualnej waloryzacji, jeśli w kwartale, w którym przypadał pierwszy dzień świadczenia była przeprowadzana waloryzacja podstawy jego wymiaru.

Powyższe wynika z art. 43 ustawy zasiłkowej, zgodnie z którym podstawy wymiaru zasiłku (a więc także wynagrodzenia chorobowego) nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe.

Obliczona podstawa wymiaru wynagrodzenia chorobowego oraz zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa obowiązuje, dopóki pomiędzy okresami ich pobierania nie wystąpi przerwa trwająca co najmniej 3 miesiące kalendarzowe (lub przerwa będzie krótsza, ale nastąpi zmiana wymiaru czasu pracy).

Należy przy tym pamiętać, że podstawa wymiaru świadczenia za czas choroby z tytułu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia (art. 45 ust. 1 ustawy zasiłkowej). Dla pracownika pełnoetatowego najniższa podstawa wymiaru świadczenia wynosi:

• w 2017 r. - 1.725,80 zł, tj. 2.000 zł - 274,20 zł,
   
• w 2018 r. - 1.812,09 zł, tj. 2.100 zł - 287,91 zł.

Dla pracownika niepełnoetatowego kwotę najniższej podstawy zmniejsza się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy. W bieżącym roku dla zatrudnionego np. na 1/2 etatu wynosi 862,90 zł (1.000 zł - 137,10 zł), a na 3/4 etatu - 1.294,35 zł (1.500 zł - 205,65 zł).