Delegowanie z krajów trzecich

Pracownicy z państw trzecich, zatrudnieni stale i zwyczajowo przez usługodawcę z siedzibą w państwie członkowskim, mogą być delegowani do pracy do innego kraju Unii bez konieczności uzyskania tam zezwolenia na pracę. Regułę tę potwierdza Trybunał Sprawiedliwości w wyrokach dotyczących delegowania pracowników z krajów trzecich.

Utrwalona linia orzecznictwa

Przedsiębiorca, który chce delegować obcokrajowców spoza Unii na określony czas do wykonania usługi w innym państwie członkowskim, musi zadbać o to, by byli legalnie zatrudnieni w państwie, w którym ma siedzibę. Dopiero wówczas może delegować ich do pracy do innego kraju w oparciu o tzw. regułę Vander Elsta, która została sformułowana na podstawie wyroku ETS z dnia 9 sierpnia 1994 r., w sprawie C-43/93. Zgodnie z nią, przedsiębiorca ma prawo delegowania cudzoziemców spoza Unii na określony czas do innego państwa członkowskiego w celu wykonania tam usługi, bez konieczności spełnienia w tym państwie wymogów w rodzaju uzyskania pozwolenia na pracę. Trybunał orzekł również, że pewne dodatkowe wymagania w odniesieniu do pracowników delegowanych pochodzących z państw trzecich stawiane przez niektóre z państw członkowskich są nieproporcjonalne. W sprawie C-244/04 z dnia 19 stycznia 2006 r. ETS orzekł, że wymaganie przez ustawodawstwo niemieckie co najmniej rocznego stażu pracy od pochodzących z państw trzecich pracowników delegowanych przez usługodawcę z siedzibą w innym państwie członkowskim, będące warunkiem udzielania im wizy pobytowej, jest niezgodne z unijnymi przepisami (Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską). Podobne rozstrzygnięcie zapadło w wyroku w sprawie C-445/03 z dnia 21 października 2004 r. Trybunał stwierdził, że ustawodawstwo wymagające sześciomiesięcznego stażu pracy wykracza poza granice uzasadnione przez wzgląd na ochronę socjalną pracowników pochodzących z państw trzecich, tym samym nie jest usprawiedliwione.

Na podstawie orzecznictwa Trybunału można stwierdzić, że przyjmujące państwo członkowskie nie może wymagać od pracowników delegowanych pochodzących z państw trzecich dodatkowych formalności ani warunków, jeśli są oni legalnie zatrudnieni przez usługodawcę z siedzibą w innym państwie członkowskim.

Choć zasada utrwalona orzecznictwem funkcjonuje od kilkunastu lat, wciąż istnieją na tym tle spory. Jedna ze spraw tego rodzaju, która trafiła do TS UE, dotyczyła firmy niemieckiej, która delegowała swoich pracowników (w większości Turków) do pracy w Holandii. Chodziło o brak pozwoleń na pracę wydanych przez holenderskie władze. Trybunał w wyroku z dnia 11 września 2014 r. kolejny raz potwierdził, że przepisy krajowe, które uzależniają delegowanie pracowników będących obywatelami państwa trzeciego od uzyskania zezwolenia na pracę - są niezgodne z prawem unijnym. Uznał tym samym, że Turcy zatrudnieni legalnie przez niemieckiego przedsiębiorcę nie muszą mieć holenderskich pozwoleń na prace przy wykonywaniu usług w tym kraju.

Bez zezwolenia na pracę

Przedsiębiorca z siedzibą w Polsce, który planuje oddelegować cudzoziemca do pracy w innym kraju członkowskim, musi mieć świadomość, że powinien on mieć pozwolenie na pracę, jeśli wymagają tego polskie przepisy. Przypadki, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Polski jest dopuszczalne bez konieczności uzyskania zezwolenia, zostały określone w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz w rozporządzeniu MPiPS w sprawie określenia przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę. W pozostałych przypadkach do obywatela z kraju trzeciego znajdą zastosowanie przepisy rozporządzenia MPiPS w sprawie określenia przypadków, w których zezwolenie na pracę cudzoziemca jest wydawane bez względu na szczegółowe warunki wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemców.