Gwarantowana wysokość podstawy wymiaru zasiłku dla pracowników

Ustalając zasady obliczania podstawy wymiaru świadczenia dla pracownika, ustawodawca jednocześnie zagwarantował minimalną jej wartość. W świetle art. 45, z uwzględnieniem art. 47 ustawy zasiłkowej, podstawa wymiaru świadczenia chorobowego z tytułu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia.

Przy czym przepis ten w takim brzmieniu obowiązuje począwszy od 1 stycznia 2017 r. Wcześniej, tj. do dnia 31 grudnia 2016 r., ta najniższa podstawa była zróżnicowana w zależności od długości stażu pracy danego pracownika (podobnie jak minimalne wynagrodzenie za pracę). W okresie pierwszego roku pracy była ona bowiem niższa i wynosiła 80% minimalnego wynagrodzenia za pracę po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tego wynagrodzenia.

Ponieważ zarówno przed, jak i po zmianie przepisu kwoty najniższej podstawy wymiaru świadczenia chorobowego zostały określone dla pracowników w pełnym wymiarze czasu pracy, w przypadku niepełnoetatowców podlegają one przeliczeniu odpowiednio do wymiaru świadczonej przez nich pracy (patrz tabela).

Kalkulator najniższej podstawy wymiaru świadczeń chorobowych dostępny jest w serwisie www.kalkulatory.gofin.pl.

Jeśli faktyczna podstawa wymiaru świadczenia obliczona w oparciu o wypłacone pracownikowi wynagrodzenie jest niższa od najniższej podstawy, powinna być z urzędu (tj. bez wniosku pracownika) podniesiona do kwoty gwarantowanej. Przy czym, co należy podkreślić, przy ustalaniu tej najniższej podstawy powinien być brany pod uwagę okres, za który przysługuje świadczenie, a nie moment jego wypłaty.

Podwyżka od 1 stycznia

Najniższa podstawa wymiaru świadczeń chorobowych zmienia się co roku wraz ze wzrostem minimalnego wynagrodzenia za pracę. Podobnie jest w tym roku. Z dniem 1 stycznia 2017 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wzrosło z obowiązującej w 2016 r. kwoty 1.850 zł do 2.000 zł.

Jak wskazano wcześniej, zostało również zniesione zróżnicowanie minimalnego wynagrodzenia za pracę ze względu na staż pracy, co dodatkowo przełożyło się na gwarantowaną kwotę podstawy wymiaru świadczeń dla pracowników w pierwszym roku zatrudnienia. Od 1 stycznia 2017 r. wszystkich pracowników pełnoetatowych obowiązuje tylko jedna kwota najniższej podstawy wymiaru świadczenia chorobowego.

Wyjątki od zasady

Nie w każdym jednak przypadku, gdy faktyczna podstawa wymiaru świadczenia okaże się niższa od gwarantowanej jej wysokości, ulega ona stosownemu podwyższeniu.

Zasada ta nie ma bowiem zastosowania do ubezpieczonych będących pracownikami, do których wynagrodzenia nie mają zastosowania przepisy ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (art. 45 ust. 2 ustawy zasiłkowej), a więc m.in. do pracowników młodocianych zatrudnionych w ramach przyuczenia do wykonywania zawodu.

Ponadto, zgodnie ze stanowiskiem ZUS zawartym w komentarzu do ustawy zasiłkowej dostępnym na stronie internetowej www.zus.pl, podstawa wymiaru zasiłku chorobowego zsumowana ze składnikami, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania zasiłku, nie może być niższa od odpowiedniej dla danego pracownika kwoty minimalnego wynagrodzenia, po pomniejszeniu o kwotę odpowiadającą 13,71%.